Mediation & Meer - algemene artikelen
Mediation naast rechtspraak
Mediation naast rechtspraak U hebt een conflict in de familiesfeer en u komt er met elkaar niet uit. Daarom bent u naar de rechter gestapt. Dat de rechter een uitspraak doet, is zeker. Maar het is afwachten of u gelijk krijgt en of met een juridische oplossing alle problemen zijn opgelost.
Misschien is mediation voor u een goed alternatief. Bij mediation lossen partijen hun conflict zelf op via de bemiddeling van een onafhankelijke derde, de mediator. Ook als uw procedure bij de rechter al loopt, kunt u nog kiezen voor mediation. Jaarlijks worden honderden procedures gestopt, omdat mensen er met behulp van een mediator in zijn geslaagd een oplossing te vinden. Bij problemen in de familiesfeer stokt de communicatie meestal doordat emoties, onbegrip en wantrouwen zich opstapelen. Onder begeleiding van een mediator komen de emoties vaak weer tot bedaren, gaat onbegrip over in begrip en verandert wantrouwen in vertrouwen. Daarna kunnen de mensen met open vizier en respect voor elkaars belangen de werkelijke problemen bespreken en aan de oplossing werken. Tijdens de mediation wordt de procedure bij de rechter stilgelegd. Wordt u het tijdens de mediation niet of slechts gedeeltelijk met elkaar eens, dan kunt u de juridische procedure weer, eventueel gedeeltelijk, voortzetten
Voorbeelden uit de praktijk
Dit zijn voorbeelden van geslaagde mediations in de familiesfeer die tijdens een gerechtelijke procedure hebben plaatsgevonden. De feiten en omstandigheden zijn gewijzigd om herkenbaarheid van de zaak te voorkome
De erfenis
Drie broers zijn verwikkeld in een procedure over de nalatenschap van hun ouders. Hun vader was destijds overhaast getrouwd om aan deportatie te ontkomen. Direct na de oorlog werd dit huwelijk ontbonden en trouwde hij met een andere vrouw, met wie hij drie zonen kreeg. Al vrij jong werd bij hem diabetes geconstateerd en na verloop van tijd moesten zijn benen worden geamputeerd. Er was weinig gezelligheid thuis. Na een conflict trok de oudste zoon de deur achter zich dicht om niets meer van zich te laten horen. Het huis werd aan de twee andere broers verkocht en niet lang daarna overleden de ouders kort na elkaar. De ouders en de broers hebben nooit met elkaar gecommuniceerd. Het lukt hen niet om over de erfenis te praten. De beschuldigingen vliegen over en weer, elke broer schakelt zijn eigen advocaat in en spant procedures aan. En dan zitten ze met z’n drieën bij de mediator. Al snel wordt duidelijk dat de broers helemaal geen behoefte hebben om na deze kwestie als broers verder te gaan. Daarover zijn ze het met elkaar eens. Daarna komt de boedelscheiding aan de orde. De broers geven elkaar de nodige informatie, en vermeende strijdpunten blijken niet echt van belang. Er worden afspraken gemaakt over de inboedel en er wordt een regeling afgesproken voor de financiële afwikkeling. De broers krijgen elk hun deel. Als de mediator aan het eind nogmaals vraagt of dit misschien het begin van een betere familierelatie betekent, zeggen de broers unaniem ‘nee’. In eensgezindheid wordt de mediation afgesloten.
Toch weer contact
Het huwelijk van een echtpaar raakt ontwricht en een echtscheidingsprocedure wordt gestart. De vrouw zegt dat haar ex-echtgenoot haar bedreigt en samen met haar kind vindt ze een tijdelijk onderkomen in een blijf-van-mijn-lijfhuis. De vader kan het kind niet bezoeken en heeft acht maanden geen contact met haar. Als de vrouw met haar kind verhuist, brengt de vader de kwestie voor de rechter. Hij verwijst de zaak naar een mediator. Bij de mediator kunnen de ouders hun oud zeer uitspreken, waarna ze in staat zijn om in het belang van hun dochtertje tot een omgangsregeling te komen. In het begin mag zij een paar uurtjes naar haar vader en dit wordt langzaam uitgebouwd tot een heel weekend eens in de veertien dagen en iedere week de woensdagmiddag en -nacht. Omdat beide ouders gebruik moeten maken van het openbaar vervoer, worden ook werkbare afspraken gemaakt over het brengen en halen van het kind. Zonde van al dat geld Jan Peters en Annelies van der Woude zijn al een jaar of zes uit elkaar, na een stormachtig huwelijk van twintig jaar. In die zes jaar zijn ze elkaar nooit echt uit het oog verloren. Dat kan ook niet, want ze procederen nog steeds en komen elkaar regelmatig tegen in de rechtszaal. Tegen de tijd dat de rechter hen naar de mediator verwijst, rest alleen nog maar de boedelscheiding. Het gevecht over alle andere zaken is een natuurlijke dood gestorven. De kinderen zijn inmiddels groot en beslissen zelf of en wanneer ze bij vader of moeder op bezoek willen. Annelies is hertrouwd, dus de alimentatiekwestie is ook uit de wereld. Nu nog het gemeenschappelijk vermogen. Het eerste uur verloopt de mediation heftig. Annelies is nog zo boos op Jan, dat het lijkt alsof hij haar vorige week heeft verlaten in plaats van zes jaar geleden. Ook Jan heeft zo nog zijn grieven. De mediator vraagt hen terug te gaan in de tijd en naar hun huwelijk te kijken. Dan blijkt dat ze beiden vinden dat hun relatie al jaren niet goed was op het moment dat Jan wegging. Het is meer de manier waarop hij haar verliet, zegt Annelies. Jan geeft toe dat zijn vertrek geen schoonheidsprijs verdient. Nadat ze deze emoties hebben benoemd, kunnen ze naar de verdeling kijken. Na enig gekissebis over schilderijen en stoelen, vraagt de mediator om hoeveel geld het in totaal ging en hoeveel ze inmiddels hebben uitgegeven aan het procederen. Beiden schrikken van het antwoord. Daarna gaan de onderhandelingen snel. Op de tweede bijeenkomst zijn ze het eens over de verdeling.
ANDERE ARTIKELEN:
